نویسنده :جمیل جهان
اعتماد در لغت به معنای تکیه کردن و واگذار کردن  کاری به کسی را گویند و در اصطلاح باوری قوی به اعتبار، صداقت و توان یک فرد است. چیزی‎که امروزه در جامعۀ‎مان دیده می‎شود، بر عکس اعتماد است و کاملاً یک فضای بی‎اعتمادیی است که همه از آن سخت رنجور اند؛ پس این فضای بی‎اعتمادی از کجا سرچشمه می‎گیرد و چرا این مصیبت دامن‎گیر مسلمانان  افغانستان گردیده است؟
اگر اندک نگاهی به دساتیر اسلام عزیز بیندازیم، درمی‎یابیم که در اسلام اصل اعتماد و اعتبار بر حسب عقیدۀ اسلامی‎ست و بیشتر به کسی اعتماد می‎شود که متقی‎تر و پایبند به ارزش‎های اسلامی باشد؛ معیار زندگی‎اش را حلال و حرام قرار دهد و با مردم قسمی برخورد و داد و ستد نماید که از ارزش‎های اسلامی تخطی نکند.
اما چیزی‎که امروزه در جامعۀ‎مان دیده می‎شود، اعتبار و اعتماد  بر حسب سرمایۀ یک شخص است؛ اگر شخصی سرمایه زیاد داشت بیشتر به او اعتماد می‎شود و اگر شخصی دیگری سرمایۀ کم و ناچیز داشت، مردم نسبت به او بی‎اعتبارتر اند و به دید بی‎اعتمادی می‎نگرند. دقیقاً این معیار کنونی مردم را می‎توان در نظامی غیر از نظام اسلام(سرمایه داری) یافت.
در معیار نظام کنونی بعضی از اشخاص سرمایه‎دار به محض این‎که سرمایۀ خویش را از دست می‎دهند، هم‎زمان اعتبار و اعتمادشان هم از بین می‎روند و از اعتماد و اعتباری‎که در وقت سرمایه‎داری‎شان داشته‎اند، خبری نیست و نه به او اعتماد می‎کنند و نه هم به او ارزش می‎دهند.
پس یگانه راه‎حلی‎که می‎توان جامعۀ‎مان را از این حالت اسف‎بار کنونی نجات دهد و فضای بی‎اعتمادی را از بین مسلمانان دور سازد، برگشت به اصل معیار؛ یعنی همان معیار اسلام عزیز است که بر حسب سرمایۀ شخص سنجش نمی‎شود و تنها سرمایۀ شخص معیار نظام سرمایه‎داریست.