نویسنده: تمیم افشار
سرزمین‎های اسلامی به خاطر داشتن منابع زیاد و بهترین موقعیت جغرافیایی همواره در محراق توجه قدرت‌های بزرگ قرار داشتند. در زمان برپایی دولت اسلامی، قدرت‌ها همیشه سعی داشتند، در ممالک اسلامی نفوذ کرده و دولت‎شان را که از جمله قدرت‌های وقت به شمار می‌رفت، از بین ببرند. بعد از سقوط خلافت عثمانی در سال ۱۹۲۴م دست قدرت‌ها باز شد و در ممالک اسلامی به نحو دلخواه رخنه کرده و تا حد توان از آن استفاده کردند که اکنون هم همین وضعیت جریان دارد.
بعد از جنگ جهانی دوم و سقوط دولت اسلامی، قدرت‌های بزرگ اروپایی و امریکا از تفرقه‌افگنی بین مسلمانان استفاده کرده و سرزمین‌های‎شان را تصاحب کردند. یکی از دلایل شکست دولت اسلامی هم تفرقه و دشمنی بین مسلمانان بود که بزرگ‎ترین عوامل آن مفاهیم وطن‌پرستی و قوم‌پرستی در بین‎شان بود.
کشور‌های اروپایی؛ مانند: انگلیس و فرانسه در زمانی‎که از قدرت قابل ملاحظه‌ای برخوردار بودند، از استراتیژیِ تفرقه‌افگنی استفاده می‌کردند و اکنون هم امریکا از همین استراتیژی علیه مسلمانان و نفوذ هرچه بیشتر در بین‎شان استفاده می‌کند. برای اثبات این مدعاء می‌توان به موارد زیادی اشاره کرد که مصداق تلاش برای تفرقه‌افگنی بین مسلمانان است.
امضای معاهده‌ی دیورند بین افغانستان و هند بریتانیایی که به دسیسه‎ی  انگلیس انجام شد، بین کتله بزرگی از مسلمانان سدّ بزرگی ایجاد کرد. دیورند تبدیل به غده‎ی سرطانی بین مسلمانان شد که همیشه جنگ بالای آن جریان داشته و اکنون هم مسلمانان از آتش آن می‌سوزند و درین گیر و دار کشورهای استعمارگر استفاده‎ی خود را می‌کنند.
تقسیم منطقه‌ی بلوچستان بین سه کشور افغانستان، ایران و پاکستان که سه سرزمین اسلامی اند، از جمله‌ی اقدامات تفرقه‌افگن بین مسلمانان است. تقسیم این سرزمین‎ها که در پیمان سایکس‌پیکو توسط انگلیس انجام شد و مردم بلوچ را که ارتباطات فرهنگی زیادی با هم داشتند، در سه منطقه و سه کشور قرار داد، آتش جنگ را در بین قوم بلوچ و این سه کشور برافروخت که بلوچ‌ها همیشه دست به اقدامات استقلال‌طلبانه می‌زنند.
تقسیم کردستان بین سه کشور ایران، عراق و ترکیه یکی دیگر از عوامل تفرقه‌افگن بین مسلمانان است که همیشه جنگ بالای آن جریان دارد، که این مسأله جنگ فرسایشیِ را در بین مسلمانان این سه سرزمین خلق کرده که همیشه درگیر آن استند و حتی برای حل آن از کشورهای دیگر؛ مانند امریکا مدد می‌خواهند. قدرت‎های استعماری هم در زمان مصروفیت مسلمانان به این تنش‌ها از آب گل‌آلود این مناطق ماهیِ خود را می‌گیرد.
جدا ساختن لبنان از پیکره‎ی سوریه یکی دیگر از اقدامات غرب برای تفرقه‌افگنی بین مسلمانان است. سرزمین سوریه و بعد هم لبنان مستعمره کشورهای اروپایی بودند و اکنون کشور امریکا درین مناطق نفوذ داشته که از جغرافیا و منابع‎شان استفاده می‌کند.
الحاق صحرای غربی در سال ۱۹۷۵م به کشور مراکش یکی دیگر از اقداماتی بود که باعث نزاع دوازده ساله‌ی این کشور با الجزایر و لیبیا شد. این مسئله هم عامل جنگ بین این سه کشور گردید و زمینه را برای منفعت‌جویی قدرت استعمارگر آماده نمود.
عوامل و اقدامات زیاد دیگری هم‎سوای مرزبندی جغرافیایی وجود دارد که به هدف تفرقه‌افگنی بین مسلمانان از سوی قدرت‌های غربی صورت می‌گیرد؛ حملات انتحاری در مساجد برای ایجاد تفرقه و دشمنی بین مذاهب اسلامی، ترویج تفکرات ناسیونالیستی و قوم‌پرستی که مسلمانان را در محدوده‌های جغرافیایی و سمتی از هم جدا نموده است، جنگ روانی و رسانه‌ایِ که روزانه آتش جنگ بین مسلمانان را شعله‌ور می‌کند و صدها اقدام دیگر که به هدف ایجاد اختلاف و نزاع بین مسلمانان صورت می‌گیرد، می‎باشد.
با بررسی وضعیت مسلمانان، چنین به نظر می‌آید که هیچ‌گونه تفاهم و اتفاقی بین‎شان وجود نداشته و همیشه سرزمین‎های اسلامی علیه یک‎دیگر دست به اقدامات ستیزه‌جویانه و منفعت‌طلبانه می‌زنند که ازین بین قدرت‌های بزرگ به سرکردگی امریکا به اهداف خود نایل می‌شوند.
نظر به تعریف قرآنکریم؛ همه‎ی مسلمانان جزء یک ملت بوده که دارای حکومت و خاک مشترک هستند و هیچ‌گونه جدایی و مرز بین‎شان موجه نبوده و معنایی ندارد. پس حالت اصلی مسلمانان باید اتحاد و یک‌پارچگی باشد و تفرقه و دشمنی را در بین‎شان راهی نباشد.
هیچ‎نوع مرز چه از لحاظ جغرافیایی و از لحاظ فکری و عقیدتی بین مسلمانان معنایی نداشته و همگی باید از یک مهنج پیروی کنند که همین اتحاد و همزیستی بین مسلمانان هم وجاهت عقلی دارد و هم وجاهت نقلی. اتحاد و یکپارچگی بین مسلمانان که ریشه در شریعت اسلامی دارد، کامیابی دنیا و سعادت اخروی را برای‎شان در پی خواهد داشت.