نویسنده: شهیر نورزاد
حملۀ هوایی روز دوشنبه به محفل دستاربندی در ولسوالی دشت ارچی کندز، که بیشتر از پنجصد تن کشته و زخمی درپی داشت، خیلی وحشتناک و دور از تمام ارزش‌های انسانی بود. بناءً این فاجعۀ دلخراش، سروصداهای زیادی را در قبال داشت که مردم عام جامعه با اسف‌بار خواندن آن فاجعه، امریکا و دولت دست‌نشانده‌اش را عامل اصلی این فاجعه قلمداد کردند؛ در حالی‌که مقام‌های دفتری از اداره‌های خود، که اکثرشان هیچ‌گونه شناخت از واقعیت محل ندارند، به تلفات وارده به طالبان سخن راندند و حتی به گفتۀ مدیر اجرائیۀ ولسوالی دشت ارچی-که نزدیک‌ترین فرد از مقام‌های دولتی در محل حادثه است- بخاطر حاکم بودن طالبان در آن ساحه، مأمورین دولتی در مورد آمار دقیق تلفات معلومات ندارند. 
با این همه اگر بخواهیم به حقیقت فاجعه پی‌ببریم؛ پس مهم است درک اندکی از واقعیت محل داشته باشیم که چگونه است. 
محلی‌که توسط نیروهای امریکائی بمبارد شده، دقیقاً ساحه‌ای است که تحت حاکمیت طالبان قرار داشته و در آن‌جا حکمرانی دارند؛ قسمی‌که جز شهر دشت ارچی و منطقۀ قرلق، در تمام ساحات ولسوالی دشت ارچی بیش از یک دهه می‌شود که طالبان تسلط کامل دارند. بناءً محل فاجعه هم تحت تسلط طالبان قرار دارد؛ اما دقیقاً که در آن محل جلسۀ طالبان نه؛ بلکه محفل دستاربندی حافظان تازه فارغ بود، که عدۀ از طالبان نیز در آن محل حضور داشتند؛ چون آن محل زیر سیطرۀ شان قرار داشت.
زمانی‌که حملۀ هوایی به وقوع می پیوندد و آن محفل دستاربندی را به خاک و خون می‌کشاند، در بین بیش از پنجصد کشته و زخمی تعدادی اندکی از طالبان هم شامل است که به گفتۀ مقامات دولتی حدود بیست تن از طالبان کشته و زخمی شده‌اند.
پس چگونه این حکام مزدور قتل وحشیانۀ صدها تن از پیر، جوان و کودک را در حملات مرگبار اشغالگران امریکایی بخاطر حضور چند تن از طالبان توجیه کرده و اشغالگران صلیبی را بخاطر رسانیدن به اهداف خبیث‌شان، برده‌گونه همکاری می‌کنند؟ بدون شک، حکامی‌که منافع باداران‌شان را به مصالح رعیت ترجیح می‌دهند، توجیه کردن اعمال وحشیانۀ باداران گرگ‌صفت‌شان کاری است سهل؛ اما سکوت رهبران اقوام و متنفذین و سران جهادیی که واقعاً احساسات اسلامی دارند و به مردم خود دل می‌سوزانند، غیرقابل تحمل است. با وجود درک این‌که عزت در واحد شدن علیه استعمار و چنگ زدن به اسلام است، و با درک این‌که هر اقدام نیروهای خارجی به رهبری امریکا هدفمندانه بوده و محیاء ساختن زمینه برای عمل پروژۀ بعدی‌شان می‌باشد.