نویسنده: احمد یاسر احمدی
غرب از دیر زمان به این نتیجه رسیده بود که بدون درهم شکستن وحدت مسلمین-که راز حیات و بقای آن موجودیت خلافت اسلامی در سرزمین‌ مسلمانان است- نمی‌تواند بر آنان پیروز شود. غربیان به رهبری انگلیس و فرانسه سالیان متمادی تلاش کردند تا خلافت اسلامی را که راز حیات و بقای وحدت مسلمین است، از بین ببرند. برای از بین بردن این سپر مسلمین، به ترویچ افکار قوم‌پرستی و ملیت‌گرایی در بین اعراب و ترک‌ها با شعار‌های پوچ آزادی‌خواهی، استقلا‌ طلبی و وطن‌پرستی پرداختند و بالآخره در 28 رجب سال 1342هـ.ق مطابق با 3 مارچ 1924م موفق شدند، خلافت اسلامی را که مرکز‌ش در ترکیۀ عثمانی بود و دامنه‌ی آن از شرق تا به غرب امتداد یافته بود، آن را از یک دولت واحد به بیش از 50 کشور کوچک تقسیم کنند.
با فروپاشی وحدت مسلمین در 28 رجب سال 1342هـ.ق جنگ‌های خانمان‌سوز(قوم‌گرایی و ملیت‌گرایی) میان مسلمانان از عرب و ترک شروع تا به سوری، عراقی، ایرانی، پاکستانی، افغانستانی، کشمیری، ازبکستانی و سراسر جهان اسلام را در بر گرفت-که تا به امروز مسلمانان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند- و استعمار‌گران غربی با استفاده‌ از این وضعیت مسلمانان شروع به استعمار سرزمین‌های اسلامی کرده و یکایک‌ آن را تحت استعمار خویش درآوردند. هم‌چنان با فروپاشی وحدت مسلمین-زیر چتر یک دولت واحد اسلامی- مسلمانان با آغاز ذلت، بدبختی، پایمال شدن ارزش‌های اسلامی توسط کفار حربی، تسلط کفار بر منابع‌شان، ضایع شدن سرمایه‌های امت اسلامی و گسترش ظلم، بی‌عدالتی و بدخلاقی در سراسر جهان اسلام رو برو شدند.
مسلمانان وضعیت کنونی را در حالی سپری می‌کنند که در موجودیت خلافت اسلامی هیچ کسی جرئت آن را نمی‌یافت که ارزش‌های اسلامی را توهین و تحقیر نماید؛ چون کفار می‌دانستند که با توهین و تحقیر به مسلمانان و ارزش‌های‎‌شان به سرنوشت یهودیان بنی قینقاع و بنی قریظه مواجه خواهند شد. این همه قدرت و شوکت مسلمانان و این همه عزتی‌که مسلمانان در جهان داشتند، از برکت موجودیت خلافت اسلامی بود، که امروز در میان‌شان موجود نیست. بناءً این جنگ‌های خانمان‌سوز و این ذلت و خواری، که مسلمانان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، تمامی ندارد؛ مگر این‌که مسلمانان دوباره برای ایجاد وحدت و اتحاد خویش دست به تأسیس مجدد خلافت اسلامی، که رمز حیات و بقای وحدت‌شان است، بزنند؛ زیرا الله سبحانه وتعالی در آیات قرآن شریف چنین می‌فرماید:

(...إِنَّاللَّهَلَايُغَيِّرُمَابِقَوْمٍحَتَّىٰيُغَيِّرُوامَابِأَنفُسِهِمْوَإِذَاأَرَادَاللَّهُبِقَوْمٍسُوءًافَلَامَرَدَّلَهُوَمَالَهُممِّندُونِهِمِنوَالٍ)
[رعد: آیه 11]

ترجمه: ...بی‌گمان الله(سبحانه وتعالی) حالت هیچ قومی را تغییر نمی‌دهد؛ مگر این‌که آنان آن‌چه که در ضمیر‌شان است، تغییر دهند و هنگامی‌که الله(سبحانه وتعالی) برای قومی(بخاطر اعمال‌شان) بدی را اراده کند، پس هیچ چیز مانع آن نخواهد شد، و آنان‌را جز او هیچ کار‌سازی نیست.

(وَعَدَ اللّهُ الَّذِینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الاَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ...)
[نور: آیه 55]

ترجمه: الله(سبحانه وتعالی) به کسانی از شما که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام داده‌اند، وعده می‌دهد آن‌ها را قطعاً خلیفۀ روی زمین کند، همان‌گونه که پیشینان را خلافت‌روی زمین بخشید. ...
با توجه به آیات فوق می‌توان چنین نتیجه گرفت که ما مسلمانان تا خودمان به فکر تغییر خویش نشویم و در ضمیر‌های خویش تغییر ایجاد نکنیم، الله سبحانه وتعالی هرگز حالت بد ما را تغییر نخواهد داد. بنابر این، بیایید با لبیک‌گفتن به دستور الله سبحانه وتعالی برای تغییر وضعیت بد خویش دست بکار شده و اتحاد خویش را زیر چتر یک دولت واحد اسلامی حفظ کرده و به این جنگ‌های خانمان‌سوز(قوم‌گرایی و ملیت‌گرایی) و این ذلت و خواری، که در میان ما جریان دارد، خاتمه بدهیم تا بتوانیم زیر چتر دولت اسلامی آرام زندگی نمایم.