نویسنده: شهزاد
در سرزمین ما نظام دموکراسی- سرمایه داری تطبیق می شود، از جمله ارزش های موجود در این نظام که به آن ارج گذاشته می شود، آزادی فردی است؛ یعنی زنان می توانند در حیات عامه به هر لباسی  گشت و گزار نمایند که ایجاد چنین نگرشی در جامعه خود مولد خیابان آزاری می شود. بناً در چارچوکات چنین نظامی نمی توان راهی گریز از این معضل را جستجو کرد. هم چنین عده ی از زنان و مردان جامعه فریب آزادی های نظام دموکراسی را خورده و خواهان برقراری روابط نامشروع می شوند، که به تمام افراد جامعه از زاویه دید خود نگریسته کوشش می کنند تا بگونه معمول با آن ها رابطه برقرار کنند. این طرز دید برای آن عده از زنان و مردان مؤمنی که هنوز به عقیده خویش پابند هستند و فریب آزادی های فردی را نخورده اند، آزار دهنده است.
جوامع غربی برای معضل خیابان آزاری در افغانستان نصب کمره ی مخفی را در خیابان ها، یک راه حل دانسته که چنین راه حلِ نه تنها معضل خیابان آزاری را کاهش نمی دهد؛ برعکس آن را افزایش داده است؛ چون: این راه حل در خود جوامع غربی تا حال کارساز نبوده. طبق گزارش "تایم" در 7 اکتوبر2014م، بیش از 66 درصد از زن ها در جوامع غربی از سوی مدیران شان مورد آزار جنسی قرار گرفته اند. بنابراین، هر معضلی از خود راه حلی دارد که باید به آن رسیده گی شود. از آن جایی که جوامع از هم دیگر متفاوت هستند، یک راه حل به تمام جوامع صدق نمی کند؛ باید فرهنگ و حساسیت های جامعه را مدنظر گرفت و مطابق به آن راه حل پیشنهاد کرد. برای حل معضل خیابان آزاری در افغانستان را دو نکته ی اساسی تشکیل می دهد:
اول: باید برای فردی که گرسنه است، به اوغذا داد؛ نه این که به آن سفره ای از غذاهای رنگارنگ را نشان داد؛ یعنی کسی که نیاز جنسی دارد، باید ازدواج کند، که هیچ راه حلِ بهتر از نظام اجتماعی که در اسلام توضیح داده شده است، نیست.
دوم: تطابق داشتن عقیده با نظام سیاسی است؛ چون نظام دموکراسی که در افغانستان تطبیق می شود، برقراری روابط نامشروع را اجازه می دهد؛ ولی عقیده ای که مردم افغانستان به آن باور دارند، برقراری چنین رابطه را نامشروع و حرام دانسته است. عده ای اند که آزادی های نظام دموکراسی را قبول می کنند. عده ای کثیری چنین آزادی ها را قبول نکرده به عقیده خود پابند می مانند، که این وضعیت خواسته و ناخواسته معضل خیابان آزاری را به وجود می آورد.