همه روزه در سرزمینی به ‏نام افغانستان از کشتار، سر بریدن، بریدن اعضای بدن،‌ گروگان ‏گیری و ده‌ ها جنایتِ دیگر از طریق رسانه‌ ها برای مردم خبر می ‏رسد.
اگر گفته شود که دموکراسی فجایع می ‌آفریند در این شکی نیست، چون در تحت این نظام جوامع بشری جنایت‌ های را تجربه نموده‌ اند که تاریخ تا قبل از حاکمیت دموکراسی گواه آن نبوده است. مطمیناً با تداوم این نظام، بشریت در انتظار فجایع بزرگ‏ تری باید باشد.
اما در سرزمین افغانستان در کنار حاکمیت ارزش‌ های مودجوده ‏ای این نظام بشری، کشورهای که حامل این نظام هستند نیز در آفرینش ناامنی و وحشت نقش برازنده‌ ای دارند که نمی ‌توان از آن انکار کرد. دقیقاً‌ در اثر بازی‌ های بزرگ سیاسی همین کشورهای دموکراتیک است که افغانستان و مردم آن در پهلوی سایر مشکلات در یک فضای کاملاً‌ ناامن که حاصل آن فجایع بشری است، بسر می ‏برند.
امنیت در ساده ‌ترین تعریف به ‏معنای فقدان تهدید تعریف می ‌شود. کشورها باید در گام نخست در صدد شناسایی و کسب منابع ناامنی تلاش کنند و بعد در صدد مهار آن باشند. در سرزمینی که امنیت از سوی باداران حُکام این سرزمین مورد تهدید قرار بگیرد، چگونه می ‌توان توقع آن را داشت که تحت حاکمیت چنین حکومتی امنیت برقرار گردد؟ چگونه امکان دارد که مزدور در برابر بادارش ایستادگی کند و امنیت را برای دیگران تضمین نماید؟ درحالی‌ که موجودیت این ساختار سیاسی نیز برای پیاده کردن برنامه‌ های بزرگ بادارانش بوجود آمده است!
اما اگر به‏ طرف دیگر قضیه نگاه کنیم، کسانی که تحت شعارِ مخالفت با این حکومت و نظام مرتکب جنایت می ‌شوند، به‏ هیچ وجه ارزش‏ های اسلامی جنایات آن‌ ها را مشروعیت نمی ‌بخشد. بدون شک نباید تحت حاکمیت این نظام کفری خاموشانه زیست؛ اما این دلالت برین ندارد که خون تمام افراد در این سرزمین مباح است. در حقیقت ظلم این حکام جابر و آن عده از افراد و یا گروه‌ هایی‏ که مسلمانان را بی‌ گناه به ‏قتل می ‌رسانند، هردو جنات است، آن هم جنایت بابخشودنی؛ زیرا گروگان‏ گیری، سربریدن، قتل و هر نوع ظلم در حق یک برادر و یا خواهر مسلمان بی ‌گناه جایز نیست. به‏ هیچ صورت هیچ شخص و یا گروهی نمی ‌تواند تا این اعمال فجیع را با استفاده از ارزش‌ های اسلامی مشروعیت ببخشد.
اگر یک فرد بی ‌گناه از سوی یک عسکر امریکایی در اثر بمباردمان و یاهم به اشکال دیگر شهید می ‌گردد و یاهم یک فرد بی‌ گناه دیگر از سوی تعدا از افراد و یا هم یک گروه به ‏قتل می ‏رسد، هیچ تفاوتی در نفس جنایت میان هردو وجود ندارد؛ هردو تجاوز، ظلم و جنایت را انجام داده اند.  
در حقیقت چنین اقدامات وحشیانه و جنایت کارانه از یک سو پکه کردن در آتش دشمن است و از سوی دیگر جنایتی است که به‏ هیچ صورت قابل بخشش نیست؛ گناهیست کبیره!  

عن النبی صلی الله علیه وسلم قال: کُلُّ ذَنْبٍ عَسَى الله أَنْ یَغْفِرَهُ إلا الرَّجُلَ یَمُوتُ مُشْرِکاً أَوْ یَقْتُل مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً
(رواه ابو داوود)
از حضرت پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم روایت است که فرمودند: الله سبحانه وتعالی همه گناهان را می ‏آمرزد مگر کسی را که در حالت شرک فوت کند و یا یک مسلمان(بی گناه) را دانسته به‏ قتل برساند.